گسترش بیکاری ها و فقر روز افزون

یک روز نیست که گشتی در سایت ها بزنم و اخبار تعطیلی کارخانه ها و بیکاری کارکنان و تعویق پرداخت حقوق ماهیانه ی آنها را نبینم. مثلاً همین امروز تنها نگاهی به سایت ندای آزادی انداختم و در فهرست صفحه ی اول تا به این ساعت از روز که هنوز به ظهر نرسیده، سه خبر از این دست به چشمم خورد (تعویق سه ماه حقوق 80 کارگر کارخانه ی آلدا در دامغان، تعطیلی موقت کارخانه ی زرین سلولز و مرخصی اجباری 280 کارگر، کارخانه ی آب معدنی داماش نیز تعطیل شد). حال اخبار سایت های دیگر و اخباری که منتشر نمی شوند، جای خود دارند. سیل بیکاران و شرایط کمرشکن رکود اقتصادی و تنزل شدید ارزش بهای ريال در مقابل دلار و این نابسامانی که هر روز بدتر از روز پیش می شود.

اعتراضات بازاری ها که از روز گذشته آغاز شده و معلوم نیست تا به کی و تا به کجا پیش رود. اظهارات احمقانانه ی سرهنگ خلیل هلالی، رئیس پلیس اماکن نیروی انتظامی، که اعلام کرد: «همیشه جمعیت شناوری در بازار حضور دارند. حضور چند نفر و تماشای اوضاع دلیل بر تجمع و تعطیلی نیست و خبری تاکنون در خصوص تعطیلی بازار نداشته ایم.» یا اظهارات دبیر کل تشکل محافظه کار اصناف و بازار که ادعا کرده بود این بازاریان نبوده اند که مغازه ها را تعطیل کرده اند، بلکه افراد اخلال گر بوده اند. همه ی اینها در حالی است که پلیس و نیروی امنیتی با باتوم و گاز اشک آور به مردم حمله ور شده اند و دستگیری هایی صورت گرفته است و بازار امروز هم تعطیل است. فیلم هایی نیز از این اعتراضات در فضای مجازی با سرعت پخش شده اند. اگر خبری از تجمع و اعتراض نیست، وحشیگری نیروهای امنیتی برای چیست؟!

در این میان، جناب رهبر در سخنرانی خود در میان جمعی از کسانی که "نخبگان و استعدادهای برتر جوان" خوانده شده اند، با وقاحت و در کمال آرامش اعلام می کند «هدف اصلی از افزایش فشارها به ملت ایران، وادار کردن ملت به تسلیم است. ملت ایران هیچ گاه تسلیم فشارها نشده و نخواهد شد و علت عصبانیت دشمن نیز، همین موضوع است.» آخر او چه می فهمد از رنجی که مردم می کشند؟! چنان سخن می راند که انگار هیچ اتفاقی نیافتاده و نمی افتد.

تحریم های بین المللی و افتضاحاتی که دولت هر روز بر آن دامن می زند، بذر فساد و بدبختی را چنان در این مملک پاشیده که دیگر معلوم نیست با چه هزینه های گزافی می توان از آن رهایی جست.