دیرگاهی ست که پاکی دشت آریایی را، بوی خون به ناحق ریخته ی لاله های پر پر شده ی این مرز و بوم با سرخی غروب پیونده زده است. دیر زمانی ست که بغض واخورده از افول ستاره ها را، آسمان سیه فام به چلّه نشسته است. حریم سبز جنگل ها را، جویبار اشک مادران و پدارن داغ دیده آبیاری می کند. ضجّه ی کودکان بی یاور مانده است، یا آه همسران مبهوت و مغموم که هُرم کویر را اینسان طاقت فرسا بی انتها می سازد؟
استوار، ریشه در زمین دوانده بودید، چون کوه که قامت خم نکند در میان تازیانه ی طوفان ها. و این درد ره می پوید و تکرار می شود. رنگ به رنگ، واژه به واژه. جوانه ها می رویند و عاقبت سبز خواهند ماند...
