زمین در فضای بیکران به اندازه ی نقطه ای کوچک است. مهم نیست در کجای این کره ی خاکی به دنیا می آییم. مهم نیست در کجا بزرگ می شویم و زندگی می کنیم. مهم انسانیت و شرافت ما است. چیزی که پس از مرگ از ما باقی خواهد ماند. هیچ کس نخواهد گفت انسانی از قاره ی امریکا از دنیا رفت، یا از قاره ی آسیا، یا اروپا یا آفریقا... خواهند گفت انسانی از دنیا رفت که نامش همواره به خوبی در تاریخ خواهد ماند یا انسانی از دنیا رفت که پلیدی اعمالش لکه ی ننگی در دنیا بود که در اذهان باقی خواهد ماند.
کاش در عظمت این جهان، بر نقطه ی محو زمین جوری زندگی کنیم که پس از مرگمان به نیکی از ما یاد کنند و ناممان لبخند بر لب ها نشاند، نه نفرت و کینه. کاش همیشه یادمان باشد که چقدر در میان بزرگی دنیا کوچک هستیم تا با خود برتر بینی های مان، بودنِ خود را پر اهمیت و دیگران را خُرد و ناچیز جلوه ندهیم. کاش نگاهمان به دیگران از رو به رو باشد نه از بالا به پایین. چرا که همه آفرید شدگانی هستیم که تنها نامی از خود به یادگار خواهیم گذاشت...
