پایان دیکتاتوری لیبی

پایان دیکتاتوری لیبی نزدیک است

کشوری که مردمش برای رسیدن به آزادی هزینه های بسیاری می پردازند، و با شجاعت و از جان گذشتگی در برابر ظلم و دیکتاتوری می ایستند، می بایست هم بعد از چند ماه شاهد سقوط آن باشند. 

مملکتی هم که به چیزهای دیگر بها می دهد و هزینه و وقت صرف می کند و دائماً در انتظار می ماند تا فرشته ی نجاتی پیدا شود... می بایست ریاست قوه ی قضائیه ی آن بعد از دو سال و اندی تعداد کشته شدگان پس از انتخابات را فقط یک نفر اعلام کند و قاتل را نامعلوم! 

مردمی که به راحتی از یاد می برند انسان های آزاده ای را که در زندان های حکومتی اسیرند و یا در انتظار اجرا شدن احکام ناعادلانه ی اعدام شب و روز می گذرانند، می بایست مداحش شریعتی را ملعون بخواند. 

کشوری که مردمش حتی حاضر به اعتراض کوچکی نظیر تحریم کالایی در قبال ناعدالتی ها نباشند می بایست در آن انتشاراتی ها تعطیل شوند، سانسور ها بیشتر شوند، تولیدی ها هر روز شاهد ورشکستگی باشند، قیمت ها روزانه بالا روند، آمارهای واقعی زیر دروغ ها پنهان شوند، آزادگان مورد ضرب و شتم واقع شوند و خانواده ی شهدا مورد توهین. جایی که هر کس به فکر خوردن حق دیگری ست به هر اندازه که می تواند. جایی که از همدیگر پلکانی می سازند برای صعود. 

جایی که در آن فجایعی نظیر کشتار سال های 67-57 داغ جوانان پر پر شده ی بسیاری را بر دل پدران و مادران این مرز و بوم گذاشت و در قبال آن هر کسی، دیگری را مقصر خواند و هیچ کس جوابگو نشد. و این روند همچنان ادامه دارد و آمار اعدام شدگان، کشور را در رتبه ی دوم جهان قرار داده است. باز هم گویی تاریخ در حال تکرار است. باز هم کسی پاسخگو نیست. باز هم دغدغه ی فکری مردم، می شود هر چیز دیگر به جز آن چه بر سرش می آید... 

جایی که اعتماد، اتحاد و همبستگی رنگ می بازد و جای آن را دروغ، تهمت و تقلب می گیرد. به امید روزی که یکی شویم و ما نیز شاهد سقوط ظلم و استبداد و بی عدالتی باشیم.