بیستمین روز اعتصاب غذای نسرین ستوده

چه بی پروا می تازی، با دستانی خالی، بی سلاح، بی دفاع، بر ظلمت سیه فام بی عدالتی ویرانگر. از آن مایه که پیکر نحیفت به تنهایی یارای ایستادن در مقابل این همه جفا را تاب باید آورد.

سبز باشی و پُر توان. تو خود روزی امیدی بودی برای ذهن دردمند کودکانی بی پناه. حال هر آنچه در دست داری، برای حمایت از فرزندانت که در بهترین روزهای زندگی خود از وجود مادر "این مهربان ترین آفرید شده ی هستی" بی بهره مانده اند، همه ی وجودت است که ذره ذره آب می شود. تا شاید شرمی بنشاند بر جبین همه ی آنانی که دستشان آلوده ی شکستن حقوق آدمیان است. اما افسوس که میثاق شکنان را راهی به درک ایثار نیست.