دشت خاکستری

دستت را به من بده، ای دوست

تا تو را با خود به گستره ی غمين دشت خاکستری برم

دشت تنهايی که سرمايه ی سال های بودنش

تک درخت سپيدار عريانی بود

که ساليانی بر بلندای غرور آلودش

کلاغی می زيست با جوجه های تاريکش

خنياگر زمانه ی تبلور رخوت

تا ديگر همدم سپيدار، لانه ی پر از خالی کلاغی شد

که روزی همراه با باد به سرزمين کولی ها کوچ کرد

و پرهای شب آلود خود را جا به جا، بر گستره ی خاکستری دشت پراکند

و دشت ماند با سپيدار پير و لانه ی کلاغ و پرهای سياه شب آلود

دستت را به من بده، ای دوست

تا تو را با خود به گستره ی غمين دشت خاکستری برم

و نگاه تيز کرکسی را نشانت دهم

که با چشمان وق زده ی خود

بر مسیر گور عشقی فرود می آيد

که صدای وهم آلوده ی تو روزی، آن را از من دزديد

تا با خود به گستره ی غمين دشت خاکستری برد

که همدم ساليان بودنش سپيداری خاليست

که بر فراز آسمان کوچکش نگاه کرکس پيريست با  چشمان وق زده

که طعمه اش، تفاله ی عشق پاکی ست که روزی نصيب تو بود با من