حمایت مردم سرزمین من از دختر جوان مصری

حکایتی ست حمایت مردم سرزمین من از دختر جوان مصری

ای کاش مردم ما یا این قدر جو گیر نبودند، یا اگر بودند در مسائل مهم و حیاتی زندگی بودند. علاقه ی بخشی از مردم به ماجرای انتشار عکس های برهنه ی علیا (دختر جوان مصری) آن قدر شدید شده که تعداد کلیک های سایت هایی که حاوی این عکس ها می باشند چندین هزار برابر بیشتر از سایت ها و لینک هایی است که از درد فقر، تورم و رکود اقتصادی، کارگران اخراج شده، کودکان کار، بازماندگان از تحصیل، فساد مالی آقایان، فحشا، روزگار بازداشت شدگان سیاسی و اجتماعی و ... می نویسند. آن هم در این زمانی که کشورهای عرب یکی بعد از دیگری با شجاعت، غیرت و پایداری مردمانش، خود را از زیر سلطه ی دیکتاتوری رها می سازند.

من به حقوق بشر و قوانین ضد تبعیض و برابری زن و مرد ایمان دارم و قصدم این نیست که عقیده ی خود را در مورد انتشار عکس های این دختر جوان مسلمان بیان کنم. تعجب من از اقدام شدیداً حمایتی دو تن از خانم های ایرانی است که در حمایت از حرکت انقلابی علیا ماجده المهدی، عکس های عریان خود را منتشر کرده اند و بیش از آن، از تحسین ها و بازدید های فراوان از سایت های مربوطه است که به خوبی هوش و حواس بسیاری را با خود برده است!

نمی دانم چرا در بحبوحه ی مبارزات اجتماعی کشورها، مثلاً وقتی در تونس جوانی خود را در اعتراض به شرایط موجود به آتش کشید و با حمایت مردم، انقلابی برپا شد، در کشور ما هیچ آماری نشان از استقبال این چنینی از اصل خبر و اقدامات حمایتی نداشت! مگر مردم ما شروع کننده ی جنبش سبز نبودند؟ مگر ما چه از همه کم داشتیم؟ بنا به خودسوزی نبود، ولی چرا حتی در حمایت از اقدام شجاعانه ی اکبر امینی، هم وطن جوانی که صبح روز 25 بهمن سال گذشته با پرچم های سبز بر فراز جرثقیل رفت و فریاد زد رأی من کجاست، حتی حاضر نشدیم در روزهای سه شنبه ی اعتراضی حضوری گسترده یابیم و از اقدام او و یا جوان های بسیاری که برای آزادی ما، آزادی وطن، خون خود را نثار کردند، یا کسانی که روزهای پر ارزش خود را به جرم حق گویی و حق خواهی و عدالت طلبی در زندان ها می گذرانند، حمایت کنیم؟ مگر این خاک، وطن ما نیست؟ مگر ما عمر و زندگی خود را در این دیار سپری نمی کنیم؟ مگر ما خلق نشده ایم که ارزش های انسانیت را پاس بداریم و مگر آرامش ، پاکی، حقیقت و راستی، عدالت، پیشرفت و ... حق طبیعیِ بشر آفریده شدنمان نیست؟ مگر نمی بینیم مملکت پر شده از چه منجلابی؟ چرا سکوت؟ چرا تلف کردن وقت بر سر موضوعاتی متفرقه؟ چرا زندگی کردن در فلاکت روز افزونی که بر سر و روی میهن می بارد از هر سو؟ چرا ندیده گرفتن یا رها کردن و رفتن؟

حداقل با خودمان رو راست باشیم. دیگر این همه جنجال به پا کردن بر سر مسائل این چنینی در اوضاع آشفته ی کنونی کشور، در شرایط تحریم ها، خطر تهاجم کشورها و انزوای سیاسی، چه معنایی دارد!

اقدام خانم ماجده المهدی هیچ ربطی به فمینست و برابری خواهی حقوق زنان ندارد و صرفاً اعتراضی سیاسی به شرایط خاص کشورش است که شاید از ترس آن چه ممکن است بر سر مملکتش آید، باشد. پس این قدر شعارهای بیخود ندهیم. بهتر است در این شرایط، اقدامات حمایتی و جنجال های خود را برای آزادی و رهایی از دیکتاتوری صرف کنیم.